JUST ONE NIGHT STAND แค่แม่ของลูก

  Sofia talk "อือ...ชอบ" ฉันวางดินสอในมือลง ก่อนจะยกมือขึ้นปิดหน้า เมื่อเสียงของมาร์ชที่เคยพูดกับฉันยังคงดังก้องซ้ำ ๆ อยู่ในหัวไม่หายไปไหน "=//=" หัวใจที่พาลเต้นแรงขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ทำเอาฉันไม่มีสมาธิทำงานทำการเอาเสียเลย "แกเป็นเพื่อนฉันนะ ฉันจะเกลียดแกได้ไง" แต่ในเวลาต่อมาความรู้สึกนั้นก็ถูกกระชากไป เพราะมีประโยคอื่นในบทสนทนาแทรกเข้ามาแทน "ไอ้มาร์ช!! ไอ้บ้า!!" ฉันรู้ว่าเขาไม่ผิด แต่มันผิดที่ฉันที่ไปหลงดีใจกับคำบอกชอบนั่นเอง พอได้แล้วโซเฟีย....เลิกคิดมากได้แล้ว แกกับเขาไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้นอกจากเพื่อนกัน ฉันหอบเอาหัวใจที่ห่อเหี่ยวกลับมาจดจ่อตั้งใจกับงานตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนที่เสียงเปิดประตูโดยไม่มีการเคาะจะเรียกสายตาของฉันให้ช้อนขึ้นมอง "นี่เป็นนางแบบที่แกให้ฉันไปหา" จริงใจที่ตอนนี้มีฐานะเป็นหุ้นส่วนของฉันส่งแฟ้มปกสีดำมาให้ ก่อนที่เธอจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม "คนอื่นฉันไม่มีปัญหา แต่ฉันติดอยู่คนสุดท้ายที่ชื่อ 'พอลล่า' เธอไม่ใช่นางแบบนี่" จากที่ฉันกวาดสายตาอ่านประวัติของผู้หญิงคนนี้คร่าว ๆ เธอเหมือนจะเป็นน...

  March talk เปลือกตาค่อย ๆ ขยับเปิดขึ้นหลังจากที่รู้สึกตัวตื่นมาได้สักพัก และทันทีที่ขยับตัวความรู้สึกปวดตุบ ๆ ที่หัวก็แล่นเข้าเล่นงาน "อา...."  เสียงครางตอบรับความเจ็บ ก่อนจะยกมืออีกข้างขึ้นนวดขยับ พลางขยับเปลือกตาถี่เพื่อปรับโฟกัสให้ชินกับแสงในห้อง "!?" หากแต่เอวที่เพิ่งถูกกระชับแขนกอด พร้อมกับศีรษะเล็กทุยที่กดซบแนบอก ทำให้ผมกดสายตาลงมองผู้หญิงคนนี้ด้วยความสงสัยว่าเธอเป็นใครกัน "!!...โซเฟีย" ผมเรียกชื่อเธออย่างตกใจ พร้อมกับหัวใจที่อยู่ ๆ ก็เต้นแรงขึ้นมาหลังจากที่สติได้รับรู้ถึงความใกล้ชิดของร่างกาย ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นผมคงไม่รู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้ "เช้าแล้วเหรอ?" น้ำเสียงหวานแหบแห้งเอ่ยถามทั้งที่ยังไม่ผละหน้าที่ซุกอยู่ออก "น่าจะเช้าแล้วล่ะ" หลังจากที่ได้รับคำตอบ เจ้าตัวก็เงยหน้าขึ้นมองผม โดยที่ความแนบชิดของร่างกายมันทำให้ใบหน้าของเราขยับใกล้กันไปโดยปริยาย "ไหนบอกว่ามีสอนเช้า..." "!!...จริงด้วย" ให้ตาย เมื่อคืนผมดื่มไปเยอะมาก แล้ววันนี้จะมีสติสอนนักศึกษาหรือเปล่าเนี่ย!? "นายรีบไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวฉันให้ลูกน้องเอ...

Sofia talk ฉันเดินกลับที่โต๊ะเมื่อรู้สึกว่าเต้นจนเกนื่อยแล้ว "...." หากแต่เท้าของฉันก็ต้องชะงักอยู่กับที่ เมื่อเลื่อนสายตาไปเห็นมาร์ชกำลังนั่งนัวเนียอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง "เหนื่อยแล้วล่ะสิ..." เสียงของจริงใจที่ดังฝ่าความโหวกเหวกเข้ามาที่โสตประสาทของฉัน ทำให้ฉันละสายจากภาพนั้นหันไปมองเธอ "ขอน้ำหน่อยสิ" ฉันเดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างจริงใจ ก่อนที่เธอจะส่งยื่นขวดน้ำที่ยังไม่เปิดมาให้ฉัน ฉันเปิดฝาออก ก่อนจะกระดกขวดดื่มทั้งที่สายตายังมองไปยังอีกฝั่งของโต๊ะซึ่งที่ตรงนั้นมีมาร์ชนั่งอยู่ "ไอ้มาร์ช" เควสสะกิดเรียกเพื่อนหลังจากที่เขาเห็นว่าฉันกำลังจ้องคนทั้งสองอยู่ "อือ!! ไอ้เควสอย่ากวน 💢" แต่คนที่กำลงัลุ่มหลงอยู่ในกามอารมณ์คงไม่ได้สนใจฉันหรอก หึ!! ที่เคยพูดไปก่อนหน้านี้ว่าเขาเปลี่ยนไป ฉันขอถอนคำพูด เมื่อก่อนสำส่อนยังไง ตอนนี้ก็ยังสำส่อนอย่างนั้นไม่เคยเปลี่ยน "แกก็...เกรงใจเพื่อนบ้าง" จริงใจที่คงเอือมกับเพื่อนไม่มียางอายคนนี้เต็มทนเอ่ยปากพูด "แล้วเธอมายุ่งเรื่องอะไรของฉัน?" มาร์ชผละหน้าของตัวเองออกมาจากซอกคอของผู้หญิงคนนั้นเพื่อม...

March talk ทันทีที่เดินเข้ามาถึงด้านในสายตาของผมต้องหรี่ลงเล็กน้อยเพราะแสงไฟวูบวาบบริเวณด้านในแอบทำให้ผมปรับโฟกัสไม่ทัน ผมกวาดมองรอบ ๆ ตัวด้วยความรู้สึกที่คุ้นเคยแต่ทว่าห่างหายไปนาน ตั้งแต่เข้าบริหารงานโรงเรียนและมหาวิทยาลัยแทนป๊าเต็มตัวผมก็ไม่ค่อยได้มาที่นี่อีกเลย จำได้ว่าครั้งล่าสุดน่าจะเป็นเมื่อประมาณปีที่แล้วตอนปิดภาคเรียนที่ 1 เนื่องจากผับแห่งนี้เป็นหนึ่งในธุรกิจของตระกูลถาวรเดชาฤทธิ์ และผมเองก็สนิทกับทายาททั้งสองของตระกูลนี้ดี เลยได้มีโอกาสมาเที่ยวที่นี่อยู่บ่อยครั้ง แม้จะไม่ได้มานาน แต่ผมก็ยังคงจดจำรายละเอียดของที่นี่ได้อย่างชัดเจน รู้...แม้กระทั่งทางลัดที่จะไปยังห้อง VIP ได้โดยไม่ต้องผ่านฝูงชนไปให้มากมาย "อ๊ะ!!" "!!!" แต่ในจังหวะที่ผมกำลังหมุนตัวเพื่อเดินเลี่ยงไปอีกทางนั้น ร่างของผมก็ไปชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินสวนมาอีกทาง และร่างเพรียวบางนั้นกำลังหงายล้มไปด้านหลัง ซึ่งโชคดีที่ผมคว้าเอวของเธอและดึงเข้าตัวไว้ได้ทันก่อนที่ร่างอรชรจะได้รับบาดเจ็บ "ขอบคุณค่ะ" น้ำเสียงเสนาะคุ้นหูรีบทำให้ผมช้อนสายตาขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยหัวใจที่เต้นถี่รัว "!?...โซเฟ...

   March talk ผมกวาดสายตามองตัวอักษรที่ร้อยเรียงเป็นประวัติของเด็กผู้หญิงที่ชื่อว่า 'หนึ่งวารี พัชรสกุลกิจ' ด้วยความสงสัยต่อความจริงในบางอย่างที่เต็มตื้นขึ้นมา ชื่อที่คุ้นเคย นามสกุลที่คุ้นหู ใบหน้าที่ละม้ายคล้ายกับแม่ ทำให้ผมไม่อาจมองข้ามไปได้ เธอเป็นใครกันแน่?... แล้วเธอ...ใช่น้องสาวที่หายไปของผมหรือเปล่า? คำถามพวกนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผมซ้ำ ๆ สร้างความรู้สึกกระวนกระวายใจให้ผมเป็นอย่างมาก จนต้องตัดสินใจโทรหาใครสักคนที่จะช่วยทำให้ความจริงมันกระจ่างขึ้นมาบ้าง "ว่า?" ปลายสายรับสายของผมด้วยน้ำเสียงงัวเงียเล็กน้อย "เควส ตอนนี้มึงอยู่ที่ไหน?"  "ระดับนี้ ก็ต้องอยู่บ้านหญิงสิครับ" "=_=" ซึ่งคำตอบของมันก็ทำให้ผมแอบชักสีหน้าเบื่อหน่าย อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว ยังไม่ลด ละ เลิกอีกนะมัน "ว่าแต่มึงมีอะไรวะ? โทรหากูเช้าขนาดนี้? หาว...." พูดจบประโยคก็ยังไม่วายมีเสียงหาวมาเป็นคนสร้อย "เช้าเหี้ยอะไร!? จะเที่ยงอยู่แล้วไอ้ห่า" "อ้าวเหรอ? ก็ไม่รู้อะ เพิ่งตื่น" "=_=" "นี่คือมึงโทรมาแค่จะด่ากูช้ะ? กูจะได้วาง...